پذیرای ایران از مهاجرین

میزبانی جمهوری اسلامی ایران از مهاجرین افغانستانی خوب است یابد؟! سرکنسول کشور افغانستان در ایران گفت:  میزبانی خوب جمهوری اسلامی ایران از اتباع افغان قابل تقدیر است. راست است؟ و چرا ایرانی ها کشته مرده ای تأیید گرفتن از زبان دولت مردان بی سر افغانستان نسبت به مهاجرین افغانی هستند؟... برای قضاوت بهتر ادامه مطلب را مطالعه نمایید ...

آری! مردم به این نتیجه رسیده اند که دولت افغانستان نسبت به مهاجرین ایران کلاً و نسبت به افغان های فاقد مدرک که در طرح ساماندهی شرکت کرده اند خصوصاً بی توجه و بی علاقه هستند. چون کاری برای آنها نکرده اند. برای همین در این راستا هم از خدمات کذایی ایران تقدیر می کنند و هم خدمات نکرده خود شان بزرگ جلوه می دهند.

راستی چرا دولت ایران در پی گرفتن تأیید خوبی ای خدمات شان نسبت به مهاجرین افغانستانی از دولت نمایندگان دولت در ایران هستند؟ و چرا نمایندگان دولت افغانستان در ایران و مردان افغانستان، حرفای قابل خواست دولت ایران را نسبت به مهاجرین افغانستانی پور از مشکلات ابراز می کنند؟

بویژه این تأیید گرفتن های دولت ایران از نمایندگی افغانستان در ایران از سال 1389 به بعد بیشتر شده است. و دقیقاً از همین سال ایجاد تقسیم بندی دو دستگی بزرگ را دولت ایران نسبت به مهاجرین افغانستانی طراحی کرده و تحت عنوان "ساماندهی افغان های غیرقانونی در ایران " به اجرا گذاشتند که دارای مراحل چهار گانه ای بود که اوا خر 30/11/1391 به سرانجام رساندند.

آیا این طرح، طرحی خوبی بود یانه؟

نسبت به خوبی و بدی این طرح، مراجعه به اظهارات دولت مردان و نمایندگان حاضر در ایران، و دولت ایران منطقی تلقی نمی شود. زیرا این دسته از گروه مهاجران افغانستانی، از ناحیه دولتین (ایران-افغانستان) مورد بی مهری و اذیت و آزار بسیار قرار گرفتند؛ به همین جهت است که نمایندگان افغانستان در ایران، این خدمت ایران را بزرگ تلقی نموده و تأیید می کنند؛ دولت ایران هم به خوبی درخشانی این خدمت شان به اظهارات نمایندگان دولت افغانستان در ایران استناد می کنند. منطقا به این کار گفته می شود "دور" که عقلاً و عرفا مردود محسوب می شود.

امّا آنچه که واقعیت دارد این است که " طرح ساماندهی افغان های فاقد مدرک قانون در ایران " راهکار بود برای فشاری مبنی بر اخراج آنها از ایران. که در همین راستا ایران به موفقیت های نسبی هم دستیافت، که اگر دلسوزی های حجت الاسلام و المسلمین محقق، نماینده مردم کابل در لوی جرگه افغانستان نسبت به این دسته از مهاجرین مظلوم که هیج نهاد بین المللی و انجوهای خارجی حمایت نمی شوند نبود؛ فاجعه بسیار بزرگ در انتظار این مظلومان کمین کرده بود.

آری! اصل طرح این بود که تمام افغان های فاقد مدرک اقامتی که در ایرن به این طرح شرکت کرده اند، پاسپورت بی گیرند و از ایران خارج شوند، با ویزای سیاحتی وارد ایران شوند. وقت جناب آقای محقق طی سفری در سال 1390 وارد ایران شد، به عمقی این فاجعه پی برد، به صورت مستقیم و آشکارا با خود ریاست جمهوری دولت ایران آقای احمدی نژاد وارد گفت و گو شد. از ایشان خواست که حد اقل نسبت به شرکت کننده گان این طرح که خانواده هستند، راه حل دیگری اندیشیده شود، در غیر این صورت فاجعه بزرگ انسانی روی خواهد داد. لذا ریاست جمهوری ایران این درخواست حجت الاسلام و المسلمین الحاج محقق را پذیرفت و تصمیم بر آن شد که مجردین این طرح، با همان برگه "بازگشت به افغانستان" برگردند به افغانستان، با ویزا وارد ایران شوند. اما خانواده های شرکننده در این طرح در ایران از سفارت افغانستان تا نهایت آخر سال 1390 پاسپورت دریافت نموده از دولت ایران ویزا بی گیرند.

این طرح سیاه! بعد آخرین اصلاحات، چنان فشار اقتصادی و روحی روانی بر این قشر مظلوم که وضعیت اقتصادی مناسب نداشتند وارد کرد که تعداد زیاد بخاطر هزینه سنگین پاسپورت از شرکت ادامه طرح باز ماندند.

الف: در مرحله اول کم کاری و بی مدیریتی سفارت افغانستان، از ایرائه پاسپورت به این مردم باز ماندند. اواخر بهمن (دلو) اولین مرحله پاسپورت دادن را برای مهاجرین استان اصفهان اعلام نمود که به سفارت افغانستان در تهران مراجعه کرده پاسپورت در یافت کنند. این شیوه کاری ناشیانه و بی مسئولانه سفارت افغانستان، به گونه این مردم را به مشکلات انداخت و هزینه های سنگین ایاب و ذهاب و مانده در تهران را به آنها تحمیل کرد که دولت ایران لب به اعتراض گشادند.

این شیوه کاری، علاوه بر تحمیل و فیشارهای اقتصادی که به این مردم مظلوم بی پناه وارد می نمود، به صورت آشکارا امنیت آنها را هم به خطر می انداخت. به دلیل آن که دارندگان نامه های این طرح فقط مجاز و محدود به رفت آمد داخل همان استان که نامه "بازگشت به افغانستان" را دریافت کرده بودند مجاز اجازه داشتند. حق خارج شدن از آن استان را نداشتند، برای همین به نامه های آن طرح می گفتند: "نامه های نانوایی" یعنی دارندگان آن فقط حق رفت و آمد تا نانوایی را دارند که الان پاسپورت های دارای ویزای مأخوذة از طرح همان مجوز را دارد. برای همین تعداد زیادی تا قبل اظهار تهدیدات دولت ایران و اعتراض آن به سفارت افغانستان، در مسیر اصفهان-تهران به اوردگاه منتقل و رد مرز شدند. بعدا دولت ایران طی اعتراضی، رسمان اعلام کرد که هیج مهاجر دارنده این نامه حق مراجعه به سفارت افغاستان در تهران و رفت آمد خارج استانی را ندارند، با متخلفین برخورد قانونی خواهد شد یعنی رد مرز میشوند.

از طرف هم یک ماه بیشتر به آخرین فرصت التماتومی ایرانی به کنسولی دولت افغانستان باقی نمانده بود. باز هم روی حساب و کتابهای اقتصادی، ایرانی ها پا پیش گذاشتند و زمان را تمدید کرده "شرکت هتکاه" را وارد طرح کرد که مهاجرین این طرح، از آن طریق در هر استان، در همان استان پاسپورت دریافت کنند و هزینه هر پاسپورت به اضافه 150000 یا همان 150 یورو که به دولت افغانستان پرداخت می کردند،می باید مبلغ 30000هزار تومان دیگر به شرکت هتکا باید پرداخت می نمود. مردم از این طرح استقبال کردند.

ب: آری! تاقبل از اخذ پاسپورت، برای بدست آوردن نامه "بازگشت به افغانستان" در قبال هر نفر مبلغ 25 تا 30هزار تومان را پرداخت کرده بودند. بعدش هم در قبال هر دفتر چه پاسپورت مبلغ 200تا 2500هزاز تومان را دادند.

اما فشار اقتصادی که به این خانواده ها بسیار سنگین بود، بسیاری را از شرکت در ادامه این طرح منصرف کرد، هزینه های سنگین بود که دولت ایران آنها ملزم به پرداخت می نمود. 1) در قبال هر پاسپورت 150000تومان باید به شهرداری می پرداختند؛ 2) مبلغ 40یورو را هم در قبال هر نفر باید معادل آن را به بانگ ملی به حساب دولت واریز می کردند؛ 3) بعد از وایزی مبالغ فوق، باید مبلغ هفتاد هزار تومان دیگر را هم باید به پلیس مهاجرت در قبال اخذ ویزا پرداخت می نمودند. لذا برخی خانواده های پور جمعیت مبلغ تا سقف پنج ملیون تومان را تا بدست آوردن ویزای سه ماهه اول پرداخت کردند. همین هزینه های سنگین بود که مردم را از دامه شرکت منصرف می کرد و رئیس پلیس مهاجرت و اداره امور اتباع و مهاجرین جمهوری اسلام هر روز نسبت به عدم شرک آنها تهدیداتی را از طریق سانه های خبری به نشر میرساندند به عنوان نمونه به این لینگ دقت نمایید: « تشدید دستگیری اتباع افغانی غیرمجاز پس از پایان آذرماه »

ج: تمام مشکلات فوق مربوط به دسته ای از این مهاجرین شرکت کننده در طرح بود که طبق سفارشات و درخواستهای مکرر نماینده مردم افغانستان در لوی جرگه جناب آقای محقق بود. ولی وضعیت مشکلات مجردین شرکت کننده در این طرح بسیار بدتر بود. تا جای که مراجعه کننده گان این طرح در کابل بخاطر عدم توجه دولت نسبت به اعطای پاسپورت جهت بازگشت، هر دفترچه پاسپورت 1200افغانی را به صورت آزاد از طریق "ریاست پاسپورت" و کارمندان آن ریاست، از بازار سیاه تا مبلغ هفتاد هزاز تومان می خریدند!!. از آنجای که زمان بازگشت برای آنها از طرف دولت ایران محدود بود یعنی اگر کسی تا موعود مقرر با پاسپورت و ویزا به ایران برنمی گشت، از طرح خارج می شد.  دست به تظاهرات زدند. طبق آمار رسمی اداره امور اتباع که در سایت شان اعلام شده بود، بیش از هفتاد درصد مجرین بخاطر بدست نیاوردن پاسپورت نتوانیستند به ایران برگردند. آثار سؤ روحی و روانی این طرح هنوز هم دامن گیر این مردم مظلوم هست و خواهد بود.